معرفی کتاب مثنوی معنوی

کتاب مثنوی معنوی اثر گران‌سنگ جلال الدین محمد بلخی، شاعر و عارف پارسی‌گوست. این کتاب از 26٬000 بیت و 6 دفتر تشکیل شده و یکی از برترین کتاب‌های ادبیات عرفانی کهن فارسی و حکمت پارسی پس از اسلام است.

کتاب مثنوی معنوی در قالب شعری مثنوی سروده شده‌ است؛ که در واقع عنوان کتاب نیز می‌باشد. در این کتاب 424 داستان پی‌درپی به شیوه‌ی تمثیل، داستان سختی‌های انسان در راه رسیدن به خدا را بیان می‌کند. هجده بیت نخست دفتر اول مثنوی معنوی به نی‌نامه شهرت دارد و چکیده‌ای از مفهوم 6 دفتر است. این کتاب به درخواست شاگرد مولوی، حسام‌الدین حسن چلبی، در سال‌های 662 تا 672 هجری تالیف شد.

مثنوی مولوی، همانند بیشتر مثنوی‌های صوفیانه، به صورت عمده‌ از «داستان» به عنوان ابزاری برای بیان تعلیمات تصوف استفاده می‌کند. ترتیب قرار گرفتن داستان‌های گوناگون در این کتاب ظاهرا نظم مشخصی ندارد. شخصیت‌های اصلی داستان‌ها می‌تواند از پیامبران و پادشاهان تا چوپانان و بردگان باشد. حیوانات نیز نقش پررنگی در این داستان‌ها بازی می‌کنند. آخرین داستان مثنوی (شاهزادگان و دژ هوش ربا)، با وفات مولوی ناتمام ماند. دفتر ششم مثنوی از همین روی دفتری ناتمام است. فرزند او مثنوی زیبایی دارد که در آن از مرگ پدر و ناتمام ماندن مثنوی گله کرده‌ است. اصل داستان را البته جویندگان می‌توانند در مقالات شمس تبریزی بیابند و از بخش پایانی قصه مطلع شوند.